Gast DJ's - Sefrijn
"Een staat van luisteren"
Interview met Sefrijn – door Daniël Bertina
Sefrijn kocht op zijn veertiende zijn eerste draaitafel en mixertje, bij elkaar gespaard met zijn krantenwijk. Nu is hij één van de meest bijzondere Ecstatic Dance DJ’s. Met zijn subtiele en uitdagende geluidskunst maakt hij iedere set tot een uniek dansavontuur. Op 8 mei keert hij terug naar De Gelderlandfabriek, voor een nieuwe editie van Ecstatic Dance Culemborg.
Wat was jou eerste kennismaking met Ecstatic Dance?
Dat heb ik me vaak afgevraagd. Toen ik ermee begon was het een soort grijs gebied en had Ecstatic Dance nog niet helemaal de vorm die het nu heeft. Ik deed fanatiek aan yoga, ik mediteerde en ik ging regelmatig naar retraites. En in dat wereldje werd veel gedanst op blote voeten. Ik kan me iets herinneren van een yogaconferentie in Enschede, waar iets Ecstatic Dance-achtigs gebeurde. Maar het kan ook zijn dat mijn eerste keer gewoon in Club Lite was, met DJ Shanto achter de draaitafels. Hoe dan ook, ik was gelijk verkocht.
Hoe was die eerste dansreis?
Van kinds af aan heb ik altijd heel sterk gevoeld, dat ik helemaal vrij wil zijn. Als het merendeel van de mensen een bepaalde kant op beweegt, dan wil ik de vrijheid hebben om daar niet in mee te hoeven gaan. Dat gevoel was helemaal welkom bij Ecstatic Dance. Het biedt mij een plek, waar mijn eigenzinnigheid en drang naar vrijheid er gewoon mag zijn. Niks hoeft, alles mag. Je kunt zo woest of gek bewegen als je wilt, niemand die er raar van opkijkt. Maar je kunt net zo goed stilvallen, mediteren en alles loslaten – terwijl de rest misschien wel helemaal uit z’n dak gaat. Binnen de guidelines kan je doen en laten wat je wilt. Dat gevoel van vrijheid kan je vervolgens weer met anderen delen, wat zorgt voor een enorme verbondenheid. Ik voelde me meteen thuis.
Moest je over een drempel heen om zelf te gaan dansen?
Nee, eigenlijk niet. Het was totaal niet ongemakkelijk. Op feestjes vond ik het altijd al heel suf, als mensen maar een beetje aan de kant gingen staan. Ik ging juist naar feestjes om te dánsen – stond altijd vooraan bij de speakers met oordoppen in. Dan werd ik wel eens aangesproken van: “Wat een energie! Wát heb jij op, man?” Maar dan was ik gewoon nuchter, keihard aan het dansen. High on life.
Hoe ben je begonnen met draaien?
Ik heb mijn hele leven muziek gemaakt. Als kind speelde ik jarenlang piano, en daarna ging ik drummen en percussie spelen in orkesten. Dus ik had al een goede melodische en ritmische basis. Op mijn veertiende ontdekte ik trance. DJ Tiësto, Armin van Buuren en Ferry Corsten waren mijn grote helden. Dát wilde ik ook kunnen, dus met geld van mijn krantenwijk kocht ik mijn eerste draaitafel en mixertje. Ik heb toen vier jaar lang op mijn kamer met die dingen zitten spelen, tot ik de techniek van het beatmatchen een beetje onder de knie had. Via blogs haalde ik allemaal gave muziek binnen en die ging ik heel precies organiseren, zodat ik gemakkelijk bepaalde nummers kon terugvinden om aan elkaar te mixen. Zo bouwde ik stap voor stap een goede collectie DJ tracks op. Ik kwam in contact met iemand die feestjes organiseerde bij podium Atak, en daar kreeg ik uiteindelijk mijn start als DJ. Ik draaide van alles: house, techno, electro en drum ‘n bass – als het maar dansbaar was. Mijn drive is altijd puur enthousiasme geweest.
Veel DJ’s bereiden hun eerste set tot aan de laatste seconde voor. Jij ook?
Nee. Ik heb altijd helemaal vanuit improvisatie gedraaid, al vanaf het begin. Doordat ik de techniek en de muzikaliteit al onder de knie had, kon ik vrij soepel een set uit mijn mouw schudden. Het was niet nodig om een heel uitgewerkt plan te hebben – ik ging gewoon draaien, en ik speelde in op wat ik uit de zaal terugkreeg. Dat klinkt makkelijk, maar er wel ging járen van oefenen aan vooraf.
Wanneer maakte je de overstap naar Ecstatic Dance?
Na een tijdje in Twente en omstreken te hebben gedraaid, was ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Ik had het gevoel dat ik commerciële mainstream muziek moest gaan draaien om meer publiek te trekken. Daar had ik geen trek in. Ik wilde gaan voor de muziek die ik zélf interessant vond – veel gekker, experimenteler en uitdagender. Dus ik dacht: DJ’en is gewoon niet voor mij weggelegd, ik ga wat anders doen. Een paar jaar later ontdekte ik het wereldje van Ecstatic Dance, en dat was een openbaring. De eerste anderhalf jaar ben ik zelf fanatiek gaan dansen. Ik verhuisde naar Rotterdam en ging daar bij het spaceholder team, maar ik had het DJ’en helemaal losgelaten – het kwam totaal niet in me op. Tot Petro (de oprichter van Ecstatic Dance Rotterdam) er achter kwam dat ik al best lang had gedraaid. Hij haalde me over om het een keertje hij hem te proberen. The rest is history. Als ik eraan terugdenk was mijn eerste Ecstatic Dance set nog best grof, ruw en chaotisch. In de loop der jaren is er steeds meer verfijning in gekomen. Zoals een schilder op een gegeven moment een eigen stijl en palet ontwikkelt.
Wat wil je bereiken met een set?
Eén van mijn grondbeginselen is, dat ik mensen in een staat van luisteren probeer te krijgen. Luisteren in brede zin – niet alleen naar de muziek, maar ook naar je eigen lichaam. Dat vind ik zo mooi aan Ecstatic Dance: dat je gelijk al bij de openingsceremonie wordt uitgenodigd om met aandacht naar je lijf te luisteren, naar wat er op emotioneel gebied allemaal speelt. Dat is een belangrijk doel in mijn sets. Ik probeer de dansers nieuwsgierig te maken met de muziek, alsof je een sprookje begint met: “Er was eens…” En dat ze benieuwd worden naar hoe het verhaal verder gaat. Ik wil mensen prikkelen en de ruimte te geven om zelf dingen te ontdekken. Vanuit die staat van nieuwsgierigheid, is de diepgang en de extase die je kunt bereiken veel groter.
Je danst zélf vaak mee.
Ik kom niet om een showtje te geven – het is geen theatervoorstelling, waarbij ik doe alsof. Door als DJ oprecht bezig te zijn, te genieten van de muziek en zelf ook mee te dansen, kan ik bijdragen aan een gevoel van authenticiteit. Dan kan ik van dichtbij zien, hoe de mensen bewegen en uit hun ogen kijken. Soms zie je mensen echt zoeken, dan lijken ze te denken: “Wat doe ik hier? Hoe moet ik bewegen?” Op zo’n moment weet ik, dat ik ze op een andere manier moet verleiden om uit die onzekere stand te komen. Elke muziekstijl heeft een eigen effect. Soms zijn mensen zó aan het zoeken, dat het fijn is om de boel even samen flink te los stampen met een nummertje beukhouse. Andere keren moet je de intensiteit juist enorm terugschroeven, om de dansers op een subtielere manier aan te spreken. Het is een kwestie van constant aanvoelen en afstemmen.
Wat is de grootste uitdaging in je sets?
Ik wil dat iedereen in de trein zit. Alle dansers aan boord. Ik wil zoveel mogelijk mensen meenemen op die dansreis, zowel naar de piek als naar de stilte (die voor mij ook heel belangrijk is). Als ze niet meer zoekende zijn, dan weet ik dat ik ze mee heb. Het maakt dan niet uit hoe ze bewegen, dat kan heel explosief of heel verstild – maar ze zijn allemaal aan boord. Dan zie je dat er echt iets bijzonders gebeurt. Je voelt een collectieve bevrijding – dat je kunt zijn wie je bent, dat alles en iedereen oké is, en dat wij dat gevoel met elkaar kunnen delen.
Wanneer is een Ecstatic Dance avond voor jou geslaagd?
Het is een misvatting dat het bij Ecstatic Dance alleen maar draait om de high – het bereiken van zo’n orgastische, juichende explosie. Dat is heel mooi, en ik ben er dankbaar voor als dat gebeurt. Maar zo’n explosie is slechts een klein deel van de hele reis. Ik vind het ook belangrijk om rustmomenten te scheppen met subtiele muziek, waarbij ik probeer te zorgen dat mensen niet uitchecken, maar blíjven luisteren en in beweging blijven.
Als het een goede avond is geweest, dan is de stilte aan het einde heel tekenend. Die is magisch, en zou bij wijze van spreken een uur kunnen duren. Het vertragen in stilte is voor sommige mensen best spannend. Omdat je in die stilte meer wordt geconfronteerd met hoe het écht met je gaat. Maar dat maakt de reis veel rijker.
Hoe werkt Ecstatic Dance voor jou door, op andere vlakken?
Door dansen en te bewegen op muziek voel ik me veel lekkerder in mijn lijf. Het helpt me om dichter bij mezelf te komen – een besef wie ik ben, en wie de anderen zijn. Het is een vorm van meditatie, juist door meer met het lichaam bezig te zijn. Een soort hack, een bypass van je alsmaar doordravende brein, en een terugkeer naar het hier en nu. Op die manier brengt Ecstatic Dance mij wat meer eenvoud en rust. Het biedt een tegenwicht voor alle zwaarheid en duisternis in de wereld. Niet alleen op persoonlijk vlak – ik heb een gezin met jonge kinderen en een partner met slechte gezondheid, en dat zorgt voor nogal wat uitdagingen. Maar ook op wereldniveau met alle oorlogen, en de ongelijkheid en hardheid waarmee mensen soms met elkaar omgaan. Als er niet zoiets zou zijn als Ecstatic Dance, dan zou dat alles veel zwaarder op mij drukken. Ik voel door Ecstatic Dance meer balans. Een gevoel dat we het leven moeten vieren, en ook geluk, speelsheid en lichtheid kunnen ervaren.
Sefrijn staat op donderdag 8 mei in de Gelderlandfabriek, voor de nieuwe editie van Ecstatic Dance Culemborg. Zie ook www.sefrijn.nl
